Om sjømat og sånt

Eg har fleire gonger undra meg over korleis folk kan meina at ting som reker, krabbe, blåskjell, blekksprut og gravlaks er godt. Det kan eg rett og slett ikkje forstå. Ein del av barnelærdomen er eventyret om keiseren nye klær. Eg ser tydelege smanahengar mellom dette eventyret og folks appetitt på havets deikatesser. Der er ei allmenn oppfatning at sjømaten det her er snakk om er eksklusiv mat. Eg har ein nytenkjande og meir eller mindre saklig teori som går ut på at det faktisk ikkje fins nokon som liker denne typen mat.
Det er fult mogleg å ete kva det skal vere utan å nødvendigvis måtte kjenne kva det smakar. Dersom du "lukker ganen" mens du et, og ikkje pustar ut gjennom nasen, er det ikkje mogleg å kjenne smak. Dette er ein teknikk eg sjølv har nytta ved fleire anledingar. F.eks finare selskap der ein får servért forrettar som "Cascade d'Ocean". Eg meiner at alle som påstår at dei kan nyta ein slik rett bruker den nevnte teknikken for ikkje å kjenne smak. Dei gjer det kun for å føla seg eksklusive.
Det er iallefall min teori, spørs om det er nokon andre som meiner det same...

På tiå

(Her ska det i groen stå nogen linje der eg beklage at eg ikkje har skreve på bloggen den siste månen)

Oky, nytt inlegg på gang her ja. Her er et par bilde som eg har funne på verdsveven, syns di va fine:

Sånn alliga vell så ska eg heim te påske. Fysste gong si jul, det blir bra.